Het is zondagochtend. Bij ons thuis een van de momenten in de week dat we proberen met z’n allen te eten. Da’s op zich al een uitdaging, met een dochter van net 10 die bij voorkeur om 07:00 ’s ochtends al door het huis loopt te zingen, een man die hele week kort geslapen heeft en dat op zondag toch even wil inhalen, en een zoon van 14 die de typische tienergewoonte begint te ontwikkelen om steeds later naar bed te gaan … en op te staan. Maar toch hou ik vol. En dus zitten we met z’n allen aan tafel. Met koffie, thee, melk en water, en lekker warme broodjes. Deel 1 van de missie is gelukt.

“O mama, vertel nog eens over …”. Da’s m’n dochter. Zeer geïnteresseerd in verhalen van vroeger. Van mama’s jeugd, van papa’s lager en middelbare schooljaren. En alhoewel ik eigenlijk niet wil dat iemand van tafel gaat, doe ik het zelf toch even om wat oude fotoboeken te pakken. Opa en oma schreven een klein berichtje bij iedere foto, en we lachen er allemaal om. Ook die stoere jongen van 14 die in het begin wat luchtig doet en klaagt over “ouwe verhalen”. Het blijft leuk om te horen welke misstappen je ouders vroeger beginnen. Welke gekke kleren ze aan hadden, welke vriendjes en vriendinnetjes ze hadden, en wat hun lievelingsspeelgoed was.

Met diezelfde lol vullen we regelmatig het groeiboek van mijn dochter aan. Als het aan haar lag was het vijf keer zo dik want het is zo moeilijk om te kiezen tussen al die foto’s en verhalen. En het groeiboek van mijn zoon? Die is al klaar, vol, afgerond toen hij de lagere school verliet. Hij kijkt er momenteel niet veel meer in, en dat snap ik. Maar ik ben er van overtuigd dat hij over een paar jaar maar al te dankbaar is dat we samen zo’n boek hebben gemaakt. Want hij weet inmiddels, dankzij de o zo spannende seksuele opvoedingslessen, waar hij vandaan komt. Maar waar hij echt vandaan komt, hoe hij de mens geworden is die hij dan is … “kom, we slaan het boek nog eens open”.